Dzieciństwo

W weekend zniknąłem do Niemiec, do rodziny, do kraju, w którym spędziłem większość swojego dzieciństwa. A dzieciństwo to zabawny okres, w którym każde przekleństwo mnie bawiło, źle rozumiałem teksty dorosłych, a na przedszkole czekałem z powodu klusek na parze z wiśniowym sosem. Więc dziś pobawimy się trochę w wspominanie, o.

Pamiętam jak jeszcze się uczyłem w Niemczech, w trzeciej klasie każdy chłopak miał upragnioną talię z japońskiej bajki Yu-Gi-Oh. Rodzice pewnie wydali fortunę na to, patrząc na ilość posiadanych wtedy przeze mnie kart. Każdego ranka się wstawało dziesięć minut wcześniej, by wybrać swoją talię na dzisiejszy dzień. Na przerwach wtedy zaczynała się akcja. Krzyczeliśmy jak w anime przy każdym wyjęciu Czerwonego Smoka, którym się jarało każde dziecko. W końcu był najlepszy. W prawym dolnym rogu było złote lub srebrne oznaczenie, zależnie od mocy. Niektórzy specjalnie kupowali złote markery, by pomalować swoją kartę i dodać jej trochę wartości. Prawdziwe uzależnienie trzecioklasisty. 

W telewizji koło szesnastej leciało moje ulubione anime Naruto. Z przyjacielem byliśmy tak zafascynowani światem młodych ninja, że sami zaczęliśmy biegać do szkoły, tak jak to robili w kreskówce. Ręce do tyłu, ciało pochylone do przodu i lecisz. Cud, że się nie wywaliłem. Wierzyliśmy w jakieś japońskie moce np. umiejętność skupiania swojej energii na danej części ciała, by móc się łatwiej wspinać na drzewa i szybciej dobiec do szkoły. O dziwo to wyobrażenie motywowało we wszystkim co się robiło. Nieważne czy to nauka, czy mecz w piłkę nożną. 

O tak, piłka nożna. Dostaliśmy od klubu swoje własne dresy z nadrukowanym nazwiskiem na plecach. Z dumą nosiłem swój komplet na treningach i przed meczem z innymi juniorami. Pamiętam, że kiedyś pobrudziły mi się spodnie od dresu i mama musiała je wyprać. Zamiast tego miałem pójść na trening w szarych, znoszonych spodniach sportowych. Nie cierpiałem ich tak bardzo, więc specjalnie się wywalałem na murawie, by pobrudzić każde możliwe miejsce. Wyglądałem jak idiota, który nie umie w wieku sześciu lat normalnie chodzić. Zatrudnili kalekę do klubu.

Potem przeprowadziliśmy się do Polski, w której moje dzieciństwo charakteryzowało się między innymi zbieraniem czegokolwiek. Zbierałem różne puszki od napojów i również naklejki z piłkarzami. W każdym sezonie kupowało się wielki magazyn, do którego się przyklejało graczy danego składu. Potrafiłem wydać całe kieszonkowe z nadzieją, że trafię na gwiazdora. Na wycieczce klasowej do Poznaniu ze szczęścia prawie się popłakałem, trzymając w ręku swojego ulubieńca. Biegaliśmy po szkole w poszukiwaniu swoich kolegów, którzy byli gotów się wymienić za inną naklejkę.

Każdy w podstawówce miał konto na naszej-klasie. Wymyślaliśmy sobie "przekozackie" imiona, dodawaliśmy do niech pełno znaków i graliśmy w Pet Party. Potem twój zwierzaczek o imieniu “..::Jo$chi Kre$$ler™::..” potrafił sobie zawalić całą chatę w gównie, bo nie zalogowałeś się od dwóch dni. Oczywiście też maniaczyłem w Icy Tower bez końca. Swoje największe sukcesy się zamieszczało na śledziku, którego w sumie nikt nie lubił.

I’ve got 99 problems but the bitch kids ain’t one - tak można w sumie przekręcić słowa Jay-Z. Lubię sobie powspominać.  Poprawia mi to humor i jednocześnie potrafi uspokajać człowieka. Szczególnie, kiedy myślę o dzieciństwie.